Film obejrzałam z ciekawości, od pierwszej minuty coś mnie zaintrygowało w tej historii, byłam ciekawa jak ludzie zachowają się w takiej sytuacji, która dla mnie wydała się całkowicie kosmiczna. Szczerze?
Przez cały film zastanawiałam się na ile ich zachowanie jest wymysłem scenarzysty, a na ile faktycznym odzwierciedleniem prawdziwej historii.
O dziwo największy dramat nie dotyczy sióstr czy obu matek, a tylko jednej z nich - Anny. Od samego początku kobieta zostaje z tym sama. Z jednej strony ma córkę Natalię, która wręcz zachłysnęła się życiem Szaruckich i niemalże wypiera się jej, a z drugiej biologiczną córę, która nawet nie próbuje jej poznać.
Szaruccy mają siebie i generalnie film w żaden sposób nie pokazał czy ta sytuacja jakoś ich dotknęła.

Do tego wszystkiego dochodzi cała masa dziwnych ujęć o których wspomnieli już inni forumowicze - dość dwuznacznych między siostrami. Nie wiem czy tak wyglądają relacje bliźniaczek, ale jak dla mnie mogli pominąć takie "akcje" ponieważ nie wniosły do filmu nic poza zakłopotaniem. Zamiast tego należało pokazać czy otrzymywali oni jakieś wsparcie od psychologów.

Zastanawiam się też, czy gdyby Natalka miała przy sobie ojca czy tak bardzo by sfiksowała. Czy jej oczarowanie rodziną Magdy wynikało z tego, że była to pełna rodzina, gdzie był tata z którym wspólnie spędzali czas, czy był to tylko i wyłącznie wyraz jakiegoś poczucia pustki, a może niezadowolenia z trybu jaki prowadziła wspólnie z mamą, może tego nacisku na taniec. Niemniej widać było, że Natalia całkowicie nie poradziła sobie z tą sytuacją, pogrążyła w tym swoją mamę i niemalże zniszczyła życie Anety.

Swoją drogą z Pawła też był gagatek...żeby tak fiku miku z drugą siostrą, bez żadnych oporów. Co on sobie myślał...